Door Denise uit HAVO 5
8 oktober 2020
In de voorstelling ‘George en Eran worden racisten’ illustreren de vrienden, George en Eran samen met het zangduo Nordgrond de (on)mogelijkheid om het goed te doen. Er is altijd iemand die zich beledigd, gediscrimineerd of ongelijk behandeld voelt.
De zaal was donker, het podium verlicht waardoor alleen daar je blik op ruste. Een doek met wolken hing op het podium, muziekinstrumenten stonden klaar. Het stuk kon beginnen. Wat begon als een rustige, persoonlijke voorstelling vol humor en muziek veranderde langzaam in een stuk vol racistische grappen, ongelijke behandeling en discriminatie. Het weinige publiek dat in de zaal zat lachte om de vele foute grappen die gemaakt werden. Ik keek naast me en zag een aantal personen geschokt kijken. ‘Ik snap echt niet wat daar grappig aan is’, hoorde ik de persoon naast mij fluisteren. Gelukkig lachte het publiek niet alleen, maar ontstond er irritatie toen Myrthe onderuit werd gehaald bij een wedstrijd, ‘wie is het lelijkst’.
Zij werd gekozen als lelijkste door haar collega’s en werd toen flink gekleineerd waardoor ze erg onzeker werd. ‘Je bent zelf oerlelijk’, riep een man op een gegeven moment boos naar George. Ik was blij om te zien dat het publiek een keer ingreep. De acteurs lieten erg mooi zien in de voorstelling dat opmerkingen eruit worden gefloept door personen. Ze doen vervolgens alsof er niks is gebeurd terwijl ze zelf weten dat ze heel goed fout zitten. De mensen doen niks en staan alleen maar te lachen. Dat is precies wat er in de voorstelling gebeurde. Een racistische opmerking werd gemaakt en het publiek begint te lachen.
In het stuk was duidelijk te zien dat niet één bepaalde groep mensen achtergesteld, maar dat letterlijk iedereen, ongeacht huidsleur, afkomst, seksualiteit mensen achtergesteld. De Nederlander die deed alsof hij altijd gelijk had, waardoor zijn superioriteitsgevoel erg naar voren kwam. De Jood die de Nederlander de schuld gaf van het aantal gestorven Joden in de tweede wereldoorlog. De moslim die de vrouw steeds vergat tijdens het stuk en als laatst de vrouw die door de opmerkingen van de Nederlander heen prikte. Dat vond ik wel heel erg belangrijk om te zien. Dat laat zien dat er in iedereen wel een racist aanwezig is.
Ik vond het een mooie voorstelling. Een voorstelling waarbij woede en verdriet opborrelden. De acteurs leverden gewaagd, maar ook fantastisch werk. De boodschap is duidelijk daar: de mens in het algemeen doet niks, staat erbij te kijken of lacht toe, totdat … het ergens genoeg is! Zie black lives matters, zie Wit-Rusland, zie … . Tot hoe ver ga jij?