'Paris is Burning' is een documentaire uit 1990 die gaat over de LGBTQ+ gemeenschappen in New York City in de jaren '80. Voornamelijk die uit de Afro-Amerikaanse en Latijns-Amerikaanse gemeenschap. De film focust op de ballroom cultuur, een subcultuur waarin mensen van verschillende achtergronden deelnemen aan spectaculaire dans- en modeshows, ook wel balls genoemd.
Deelnemers aan de balls vormen groepen die houses worden genoemd. Een term die je misschien kent uit het populaire 'RuPaul's dragrace'. Elke house heeft een moeder of vader die fungeert als mentor voor de leden. Deze houses zijn als families voor mensen die vaak, zeker in die periode, door hun echte families zijn afgewezen.
Tijdens de balls strijden mensen in verschillende categorieën, zoals 'voguing' (een dansstijl), 'reële' kleding (zoals kantoorkleding) en andere thema's. Het doel is om er zo goed mogelijk uit te zien en te bewegen volgens de regels van de categorie. De film laat zien hoe de leden van de ballroom cultuur omgaan met discriminatie en vooroordelen in de samenleving. Ze creëren een eigen wereld waarin ze zichzelf kunnen zijn en waardering krijgen voor wie ze zijn.
Naast de balls toont de film ook het dagelijkse leven van de deelnemers, inclusief hun worstelingen met armoede, discriminatie en het vinden van acceptatie. 'Paris is Burning' geeft een intieme kijk in een bijzondere gemeenschap die veel heeft bijgedragen aan de mode, muziek en danscultuur die we vandaag de dag kennen. Het is een verhaal over veerkracht, creativiteit en het vinden van een plek waar je kunt zijn wie je bent.
De documentaire wordt door velen gezien als een van de meest belangrijke werken over de LGBTQIA+ gemeenschap. Het geeft weer wat de oorsprong is van veel dingen die we nu nog steeds kennen. Wist je bijvoorbeeld dat de termen slay en work oorspronkelijk uit de ballroom scene komen?
Ondanks de impact van de documentaire is er ook een hoop kritiek; Een belangrijke kritiekpunt is dat sommige mensen vinden dat de regisseur, Jennie Livingston, de verhalen van de deelnemers heeft gebruikt om zelf beroemd te worden zonder hen eerlijk te belonen. Ze zeggen dat Livingston, die een witte vrouw is, heeft geprofiteerd van de cultuur van voornamelijk zwarte en Latijns-Amerikaanse LGBTQ+ mensen.
Daarnaast zeggen critici dat de documentaire niet volledig recht doet aan de complexiteit van de ballroom cultuur. Ze vinden dat bepaalde aspecten van het leven van de deelnemers te veel zijn vereenvoudigd of gemist. Ook is er kritiek dat de deelnemers niet genoeg inspraak hadden in hoe hun verhalen werden verteld. Sommige deelnemers hadden het gevoel dat hun ervaringen niet op de juiste manier werden weergegeven.
''Not all of us were drug addicts, thieves, or prostitutes. There were people with PhD’s and master’s degrees in the ballroom world. But [Livingston] just wanted to tell the broken part of the story. That’s what she built that film on.”
- Kevin Omni Burrus (castmember)
Verder is er discussie over hoeveel de deelnemers aan de documentaire betaald kregen en of dit eerlijk was gezien het succes van de film. Deze kritieken gaan vooral over de manier waarop de documentaire is gemaakt en hoe de verhalen van de deelnemers zijn weergegeven en behandeld.
